ارتباط وضعیت اکسیژن رسانی با خطر بروز زخم فشاری در بیماران بعد از عمل جراحی قلب باز

مقدمه: سیستم‌های مراقبت سلامتی در سال‌های اخیر تلاش‌هایی را جهت کاهش بروز و شیوع زخم‌های فشاری در بخش‌های بیمارستانی انجام داده‌اند. زخم‌های فشاری به عنوان یک مشکل بالینی مهم در تمام بخش‌های بیمارستانی بویژه بخش‌های مراقبت ویژه باقی مانده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط وضعیت اکسیژن رسانی با خطر بروز زخم فشاری در بیماران تحت عمل جراحی قلب باز انجام گرفت. روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است که به صورت مقطعی در سال 1395 در شهر قزوین انجام شد. جامعه پژوهش بیماران بستری در بخش جراحی قلب بیمارستان بوعلی سینا بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس 82 نفر وارد مطالعه گردیدند. ابزار این مطالعه شامل معیار مرحله بندی زخم فشاری، ابزار برادن برای علائمی بروز زخم فشاری، پرسشنامه دموگرافیک است. پایایی و روایی ابزار در مطالعات قبلی به ترتیب 83% و 53/0 بدست آمده است. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS 16.0 و به کمک آزمون‌های توصیفی، آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و تست فیشر انجام شد. یافته‌ها: بیشتر شرکت کنندگان در مطالعه مرد (1/56%) و در سنین سالمندی قرار داشتند (52/10 ± 93/60). عواملی مانند میانگین میزان فشار دی اکسید خون شریانی در روز چهارم (04/0 = P)، مصرف سیگار (000/0 = P)، سن (000/0 = P) و طول مدت بستری (002/0 = P) به طور معناداری خطر بروز زخم فشاری را تحت تأثیر قرار می‌دهند و بین بروز زخم فشاری با متغیرهای میانگین درصد اشباع هموگلوبین با اکسیژن، میانگین میزان فشار اکسیژن شریانی، میانگین مقدار اکسیژن موجود در خون، میانگین کسر اکسیژن دمی، درجه حرارت بدن ارتباط آماری معناداری دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی در خطر بالایی از بروز زخم فشاری قرار دارندکه نه تنها سبب تحمیل بار زیاد اقتصادی برای بیمار و سیستم‌های بهداشتی گشته، بلکه کیفیت زندگی بیماران را نیز به شکل قابل توجهی کاهش می‌دهد. براساس نتایج این مطالعه پیشنهاد می‌شود مراقبین سلامتی با بکارگیری استراتژی‌های مفیدی همچون توجه به عوامل خطر بروز زخم فشاری در این مطالعه در پیشگیری از زخم‌های فشاری گام‌های موثری‌تری بردارند.